Oeganda 3

Vanmorgen stond ik om 7 uur op. Weer die koude douche en toen ontbijten met 2 zoete boterhammen met rode pruimenjam en een kop superolthee. Ik had om 8 uur een afspraak met Edward maar door het andere dieet hier zijn er toch allerlei organismen die met grote haast je lichaam willen verlaten dus moest ik even terug naar mijn huisje. Ik dacht dat het allemaal op zijn Afrikaans ging dus ik stiefelde om 8 minuten over 8 binnen. Edward stond voor een grote groep studenten en leraren en ik ging zitten. Toen bleek dat ik op tijd had moeten komen want ze wachtten allemaal op mij. Ik moest het vandaag over een belangwekkend onderwerp hebben en wel het businessplan dat we nu aan het maken zijn. Wow, daar sta je dan met je goeie gedrag want daar wist ik helemaal niets van, maar je moet wel want een grote groep mensen zit jou verwachtingsvol aan te kijken. Even mijn aantekeningen erbij en dan maar improviseren. Op gegeven moment bedacht ik  me dat er een krijtjesbord achter me stond. Daar kon ik bij de uitleg van de SWOT-analyse goed gebruik van maken. Natuurlijk kwam marketing ter sprake en daar kwamen vragen over. Het komt er op neer dat ik vertelde dat marketeers proberen een droomwereld te scheppen en verlangens op te wekken. Er kwam ook een vraag over merken en ik nam Nike als voorbeeld terwijl ik niet in de gaten had dat ze niet eens weten wat dit is. Pas toen ik mij schoen op tafel legde (lenig hè, hij zat nog aan mijn voet). Maar het werd ze wel duidelijk dat er door marketing een mythe rond een merk geschapen kan worden. Daar kreeg ik veel vragen over. Na afloop kwam er een student naar me toe die zijn eigen business had in zonnepanelen of het repareren ervan. De SWOT-analyse had hem aan het denken gezet en ik ging er met hem wat dieper op in. Dat was leuk, want hij zei er wat mee te kunnen.
Trouwens, je praat hier heel gemakkelijk over de hoofden heen. Toen ik gisteren in een klas was, had ik het over een ipad. Toen ik buiten liep, hoorde ik ze lachen. Ik zei tegen Edward dat ze om mij lachten. Hij zei dat dit kwam doordat ze niet eens weten wat een ipad is. Ik ben toen terug gegaan om de boel in de klas in het honderd te laten lopen en heb ze de ipad gedemonstreerd. Dat touch screen was een openbaring, het leek wel toveren voor ze.
Ik moet wel wennen dat ik af en toe niets kan doen omdat ik informatie nodig heb. Het is allemaal zo nieuw voor ze maar ze beginnen wel te zien dat een businessplan alleen maar je gezonde verstand gebruiken is. Het enige is dat je er een format voor hebt om e.e.a. in banen te leiden. Een van de mannen vond het een openbaring om te horen dat een businessplan geen exacte wetenschap is en dat er bij een goede ondernemer vaak ook een goed onderbuik gevoel bij komt kijken.

In het vorige verslag had ik deze foto bijgevoegd maar met de verkeerde informatie. Het zijn namelijk uitgeholde stammen waar ze vroeger bier in brouwden.
Da’s heel wat anders dan een kano.

                                                                                                                                                               
Regelmatig heb ik moeite met verstaan wat ze zeggen. Ze spreken wel Engels maar hun tongval is zo dat er dingen wegvallen. Een Amerikaanse die net wegging toen ik aankwam vertelde me dat het zou wennen. En dat klopt ook, het gaat steeds beter. Maar als je gehoorapparaten draagt, is het toch regelmatig of hij middenin een zin een  paar keer buddeluddeluh zegt. Heel vaak is het uit de context wel duidelijk wat hij dan zei en anders laat ik het herhalen of opschrijven. Als er een vraag gesteld wordt, vooral in een groep, herhaal ik de vraag om te zien of dat werkelijk de vraag is.
Ik ben in mijn eentje over het terrein gaan kuieren en heb foto’s gemaakt van verschillende dingen, ook van de werkplaatsen die ze gebruiken. Nu weet ik dat wat ik aantrof eigenlijk niet ongewoon is in dit land maar het kan eigenlijk niet. Het maisfabriekje heeft machines die veel meelstof veroorzaken. Daar kunnen ze natuurlijk niets aan doen want ze hebben het geld niet om betere machines te kopen maar degenen die daar werken zouden wel een stofkapje moeten dragen. Het is zo ronduit gevaarlijk. Zelfs al staat de machine stil dwarrelt het stof naar beneden.  In de andere werkplaatsen was het geen haar beter. Het probleem is dat ze dat zelf niet zien. Edward, de principal, had daar nooit erg in maar nu ziet hij ook dingen. Naarmate we verder praten, is er bij hem sprake van voortschrijdend inzicht. Maar ze willen allemaal wel erg graag verandering en het beter maken en dat is erg fijn. Ik wist van te voren dat het niet erg geavanceerd zou zijn maar het is veel minder dan ik dacht. Ik heb mijn plannen in overlegd heel erg bijgesteld en het gaat helemaal goed komen temeer ook dat in de komende jaren de infrastructuur in Oeganda aangepakt gaat worden. Plaatsen worden dan beter bereikbaar en handel in industrie voor het mkb zal dan toch eenvoudiger te verwezenlijken zijn waardoor arbeidsplaatsen geschapen kunnen worden en de welvaart verhoogd kan worden. Daarnaast is het ook te hopen dat de medische zorg voor iedereen toegankelijk gemaakt gaat worden. Op dit moment is er een groot gat tussen arm en rijk en is er eigenlijk geen middenklasse. Met de plannen die de regering van Oeganda heeft zal wellicht veel verwezenlijkt kunnen worden maar het zal niet makkelijk zijn.
Over de mail kreeg ik de vraag wat ik hier eigenlijk doe. Wel, niets bijzonders hoor. Het is een groot onderwijsinstituut met verschillende soorten onderwijs. Ik probeer het hoger beroepsonderwijs van het instituut ter plaatse te helpen om een ondernemingsplan te maken voor een deel van dit instituut en tegelijkertijd het onderwijscurriculum daarin te implementeren. Ik zei al, niets bijzonders maar het is niet gemakkelijk. Tegelijkertijd is het enorme uitdaging omdat je bijna vanaf de grond moet beginnen maar het is erg leuk dat de mensen graag willen. Er staat ze nog veel maar wel dankbaar werk te wachten. Hieronder een aantal foto’s met een impressie van de campus. Er is ook een landbouwgedeelte waar ik al geweest ben maar vast nog wel zal komen om het vast te leggen.

Hier praktijklessen over zonnepanelen.				En hier de montageborden.
De timmerwerkplaats. Ik gaf hem een potlood maar hij wist niet hoe hij er een punt aan kon slijpen. Dat had ik in Gambia geleerd, aan de muur.				Het breiatelier met de handmatige breimachines.
Naaiatelier met alleen trapmachines!					Uitzicht op het terrein.
Hier wordt gekookt en afgewassen.					In dit rokerige hutje zijn stookplaatsen waar gekookt wordt.
Deze geit knabbelt aan het groenafval.					Handmatige waterpomp. Daar douche ik mee. Het water is tamelijk bruin en niet geschikt voor consumptie. Ik dacht eerst dat het toilet niet goed doorspoelde.
Een lemen opslagplaats van het eerste uur.					Prachtige bloemen bij dit woonhuis.
De mais fabriek.					Je stikt van het stof.
Hier wordt lesgegeven over behandeling van gereedschap.					Traditioneel plaatje.
Deze schoot voor mijn voeten weg tegen de muur op.					Een Oejoeivogel?????
Hier 4 foto’s van de mechanische werkplaats
Timmerwerkplaats buiten.						Een smederij in aanbouw, een schot in de roos.

In het vorige verslag vertelde ik dat met wat kinderen aan het zingen was geweest en dat ik niet wist van een aantal of het jongens of meisjes waren door het korte kroeshaar. Ik ben er achter. Het zijn allemaal meisjes want achterin is een meisjesschool met verschillende soorten onderwijs dat meisjes veel kansen biedt. Toen ik de klassen bezocht waren er lokalen waarin een hele klas zelfstandig aan het werk was, zonder docent erbij. Geweldig om te zien hoe ijverig die kinderen bezig waren met hun schoolwerk. Het was er heel rustig en je hoefde niemand maar dan ook niemand tot de orde te roepen. Het was wel grappig toen ik “Good afternoon” zei. In koor zeiden ze: “Good afternoon sir”. Toen ik me vervolgens voorstelde deed ik net of ik een reactie in koor verwachtte maar er kwam natuurlijk niets. Dat vonden ze wel grappig. Ik vond het wel leuk om de boel in het honderd te sturen want ik ga daarna weg.
Maar goed, ik ging voor het avondeten, het was 19.00 uur, naar het pianolokaal waar ze me al stonden op te wachten met de sleutel. Even inzingen en toen een nieuw lied oefenen. Ik had de tekst van “Happy day” gedownload en van Youtube de mp3 van Sister Act zodat ik wist hoe het nummer ging. We begonnen met een paar meiden maar na een half uur was het halve lokaal vol. Het ging hartstikke leuk. Er zit nu een donkere foto bij omdat het daar erg donker was. Bovendien waren erg maar een paar kindertjes het eerste kwartier. Later zal ik een andere foto inplakken, lichter en met de grotere groep waarmee we zingen. “U komt toch wel morgen hè meneer?”